Op maandag 14 oktober 2024 vertrek ik uit de parochies. Dan begin ik aan een traject van intreden bij de benedictijnen van de St. Willibrordsabdij in Doetinchem. Het postulaat. Een lang gekoesterde wens.
Sinds het begin van mijn studietijd heb ik verkend of mijn roeping tot het priesterschap naar een klooster zou leiden, of een parochie. Mijn geestelijk begeleiders en biechtvaders zijn daarom altijd paters geweest. En mijn pastorale stage deed ik om die reden bij de paters karmelieten in Almelo. Parochiepastoraat vanuit een klooster paste niet helemaal. Buitengaats te zijn sloot toen beter aan bij mijn leeftijd.
En zo voer ik uit, het parochiepastoraat binnen, inmiddels op heel wat plaatsen. En ging genieten van het persoonlijk pastoraat, de vieringen, groepswerk en bedevaarten. Zelfs van het bestuur en de organisatie. Ik ben dat gaan waarderen als onderdeel van de pastorale leiding. Want ook dit is nodig om samen te kunnen blijven geloven. En missionaire gemeenschappen te worden.
Maar de opleiding was ik ooit vooral begonnen met een sterk verlangen naar verdiepen van innerlijk leven. Met die roeping heb ik in het parochiepastoraat contact kunnen houden. Een innerlijk weten waar God je eigenlijk wil hebben. Ruim voor coronatijd was ik er opnieuw weer veel mee bezig. Geraakt door wat Jezus in het evangelie zegt: “kom nu eens mee naar een eenzame plaats, om dáar bij mij te zijn”. Wat zou ik dat graag doen! Maar moest er in de samenleving niet veel gebeuren? En in de parochies?
In coronatijd heb ik hernieuwd contact kunnen maken met mijn roeping. De kardinaal noemde dat vorig jaar oktober een roeping binnen een roeping. Dat was in een goed en lang gesprek op het bisdom bij gelegenheid van mijn zilveren priesterjubileum. Waarin ik hem vertelde van mijn wens. Ik mocht in stilte mijn diepste verlangen en vreugde verkennen, zei hij. Zonder te letten op enige consequentie, voor wie dan ook. De parochies waren me weliswaar toevertrouwd, en terecht een zorg. Maar uiteindelijk zijn verantwoordelijkheid, liet de kardinaal weten. Voor alles moest ik naar de roepstem van de Heer blijven luisteren. Naar geen andere. Dat deed ik.
In de eerste helft van januari van dit jaar liet ik weten eruit te zijn. Te willen intreden. De abdij gaf groen licht om pas in oktober te beginnen. Opdat het bisdom meer tijd had te gaan zoeken naar een nieuwe pastoor. Hopelijk wordt die in de loop van de komende winter benoemd. Zelf ben ik dan bezig een monastiek leven in te oefenen van stilte, gebed, en studie. Tot nu volgde ik Jezus in zijn openbaar leven. Om te zijn waar Hijzelf zou gaan gaan. Nu wil ik Hem heel graag volgen in zijn verborgen leven. Denk aan zijn nachtelijk gebed in eenzaamheid. Wanneer hij de leerlingen alleen laat.
Ik zie dat het hier in de parochies in Zuidoost Twente relatief goed gaat. Daarom heb ik inmiddels minder moeite om te vertrekken. Er is een katechist in opleiding. Er start een diakonaal assistente met de opleiding. Communicatie en PR worden geprofessionaliseerd. Er treden wat nieuwe mensen toe tot de parochies, in werkgroepen en in de besturen. De organisatie en de financiën zijn redelijk op orde. De pastorale programma’s zijn toekomstgericht. Er is onder jongvolwassenen aandacht voor levensroeping.
En er komt weer een pastoor. Wie, is nog niet bekend. Maar hij kan hier beslist goed beginnen. Veel zaken en het pastoraat worden vooral door jullie zelf gedragen.
Ik ga allerminst uit onvrede dus, laat staan uitgeblust. Ik ben juist dankbaar voor het prima parochiepastoraat hier. Met enorm goede zin en ook wat gezonde spanning ga ik naar de abdij.
Paul Daggenvoorde
Hier leest u het bericht in de TC Tubantia van 9 juni 2024: "Pastoor Daggenvoorde vertrekt uit Twente en wordt monnik."
Hieronder hoort u het van hemzelf; tijdens de eucharistieviering in de Pancratiuskerk in Haaksbergen op zondag 9 juni 2024: