Frank de Heus
3 juli 2024
Bij Marcus 6, 1-6
Wat is dat toch, dat je juist bij diegenen die je het meest nastaan, vaak zo moeilijk door kunt dringen: bij je ouders, je partner, je kinderen... ? Mijn ouders zijn al lang geleden overleden, maar op een gegeven moment zagen we als kinderen, dat het niet meer ging. Door ziektes met alle beperkingen van dien konden zij zich thuis niet meer staande houden. Maar zelf zagen ze dat niet zo. En wij, als kinderen, kregen niet aan het verstand gepeuterd, dat ze toch echt aan een zorgcentrum toewaren. De hang naar zelfstandigheid was te groot. Ja, en dan zijn het toch volwassen mensen…
Jezus maakte ook zoiets mee ( Mc 6, 1-6). Hij begaf zich naar de stad, waar hij was opgegroeid, en trad daar als leraar op in de synagoge. Waren zijn oude stadsgenoten eerst nog onder de indruk waren van zijn wijsheid en de wonderen die hij verrichtte; al snel sloeg de stemming om. Hij is toch die timmerman, de zoon en de broer ván …
Zijn kritische insteek werd hem niet in dank afgenomen. Wie verbeeldt hij zich wel niet te zijn? Het bekende verhaal van ‘de kop boven het maaiveld’. Het speelt vooral in kleine gemeenschappen, families, gezinnen.
Dat is wel jammer. Want we laten op die manier wijsheid liggen en talenten laten we onbenut. Daar doen we iedereen tekort mee.
Als jij je af en toe uit wilt spreken, hoop ik, dat jij je niet zult laten ontmoedigen of aan jezelf gaat twijfelen. Maar dat je volhoudt en de goede momenten vindt.
pastor Frank de Heus
