Carla Berbée
18 mei 2022
Mijn vrede laat ik bij jullie achter.... niet zoals de wereld die geeft
Mijn moeder zei vaak: "Vrede is een werkwoord" en daar gaf ze dan een vette knipoog bij, al bedoelde ze dat serieus. Taalkundig klopt daar geen hout van, maar inhoudelijk...!?
Want vrede komt niet zomaar aangewaaid en is ook geen abstracte constructie. De oorlog in de Oekraïne geeft ons deze maanden het besef dat vrede niet vanzelfsprekend is. Maar ook als er geen wapengekletter klinkt, betekent dat nog geen vrede. Boze buren leven nog niet in vrede met elkaar.
Door onderhandelingen en afspraken kan geweld bïnnen de perken blijven. Maar echte vrede..???
Heb je de wil om een ander te aanvaarden? Kun je een ander vergeven of blijf je kniezen? Kun je ruimte laten voor iets anders dan jouw normen of wensen?
Dat vraagt oefenen, uitproberen met vallen en opstaan. Met geven, grenzen stellen en nemen. Eigenlijk is het nooit af.
Het begint heel dichtbij: thuis in je relatie, in je gezin, op school, op het werk, en ook binnen de kerk: onze eigen geloofsgemeenschap, met andere geloven. Staat ons eigen belang voorop?
Gaat het om regels of om het hart, de Geest die lang geen zekerheid biedt. Succes is niet gegarandeerd, helaas.
Toch: als we niet blijven oefenen en elkaar daarin aanmoedigen, is er weinig leven over. Kun je eigenlijk niet meer spreken van ‘geloof’. Eraan blijven werken, er zit niets anders op.
Sámen werken aan vrede.
Carla Berbée, pastoraal werker
