Frank de Heus
4 september 2024
Bij Mc. 7, 31-37
Gebeurt het jou ook wel eens, dat je ontzettend boos bent. Zo boos, dat de woede het overneemt. Dat je niets meer van anderen wilt horen. Niets meer kunt zeggen. Trillend van woede ben je dan.
Mij overkwam het regelmatig als kind. Daar zijn hele leuke dia’s van! Maar ikzelf vond het natuurlijk helemaal niet leuk. Want mij werd onrecht aangedaan! Ik werd niet serieus genomen! Ik voelde mij machteloos.
Zo’n gevoel van woede kan je ook als volwassene overkomen. Hoe goed is het dan, als je iemand als Jezus tegenkomt. Het evangelie van komende zondag gaat daarover.
Jezus ontmoet een doofstomme. Zijn doofheid en stomheid kun je op allerlei manieren uitleggen, maar ik kan mij goed voorstellen, dat hij boos was. Lamgeslagen. Soms word je zoveel domheid, onredelijkheid, ongerechtigheid toegevoegd… Dat wil je niet meer horen. Liever ben je doof en doe je er het zwijgen toe. Als het zover met je komt is het goed mis. Want alle contact met medemensen wordt dan verbroken. Je komt alleen te staan. Eenzaam ben je dan.
De doofstomme uit het evangelie heeft het geluk, dat er mensen zijn, die dat bij hem gezien hebben. Ze brengen hem bij Jezus. Het eerste wat Jezus doet is de man apart nemen. Weg uit de beklemmende omgeving. Veiligheid is een eerste vereiste om verder te komen.
Jezus bevestigt de man in zijn gevoel door de vingers in zijn oren te steken en zijn tong met speeksel aan te raken. Hij zucht diep. Jezus leeft mee; voelt mee. Wat een ellende! En dan bidt Hij. De hemel wordt erbij gehaald. Een laatste duwtje in de rug: ‘Ga open!’, helpt de man over de drempel om weer te gaan leven onder de mensen. Het was nu of nooit!
Als wij zo ook eens zouden kunnen doen?
Frank de Heus, pastoraal werker
